دعای هفتم صحیفه سجادیه به آسان شدن دشواری‌ها به دست خدا و فراهم آمدن اسباب حیات به واسطه رحمت الهی اشاره دارد.
این دعا در 10 فراز از امام سجاد(ع) نقل شده است.
از آموزه‌های این دعا این است که همه‌چیز فقط به خواست خداوند جریان دارد و اگر خداوند کسی را ذلیل کند، هیچ یاوری نمی‌یابد.

برای رفع گرفتاری‌ها، توصیه به ختم این دعا با آداب خاصی از جمله خواندن آن بعد از نماز صبح و در بین الطلوعین، با طهارت شده است.

(۴) أَنْتَ الْمَدْعُوُّ لِلْمُهِمَّاتِ، وَ أَنْتَ الْمَفْزَعُ فِی الْمُلِمَّاتِ، لَا ینْدَفِعُ مِنْهَا إِلَّا مَا دَفَعْتَ، وَ لَا ینْکشِفُ مِنْهَا إِلَّا مَا کشَفْتَ
(۵) وَ قَدْ نَزَلَ بی‌ یا رَبِّ مَا قَدْ تَکأَّدَنِی ثِقْلُهُ، وَ أَلَمَّ بی‌مَا قَدْ بَهَظَنِی حَمْلُهُ.
(۶) وَ بِقُدْرَتِک أَوْرَدْتَهُ عَلَی وَ بِسُلْطَانِک وَجَّهْتَهُ إِلَی.
(۷) فَلَا مُصْدِرَ لِمَا أَوْرَدْتَ، وَ لَا صَارِفَ لِمَا وَجَّهْتَ، وَ لَا فَاتِحَ لِمَا أَغْلَقْتَ، وَ لَا مُغْلِقَ لِمَا فَتَحْتَ، وَ لَا مُیسِّرَ لِمَا عَسَّرْتَ، وَ لَا نَاصِرَ لِمَنْ خَذَلْتَ.
(۸) فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ افْتَحْ لِی یا رَبِّ بَابَ الْفَرَجِ بِطَوْلِک، وَ اکسِرْ عَنِّی سُلْطَانَ الْهَمِّ بِحَوْلِک، وَ أَنِلْنِی حُسْنَ النَّظَرِ فِیمَا شَکوْتُ، وَ أَذِقْنِی حَلَاوَةَ الصُّنْعِ فِیمَا سَأَلْتُ، وَ هَبْ لِی‏ مِنْ لَدُنْک رَحْمَةً وَ فَرَجاً هَنِیئاً، وَ اجْعَلْ لِی مِنْ عِنْدِک مَخْرَجاً وَحِیاً.
(۹) وَ لَا تَشْغَلْنِی بِالاهْتِمَامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِک، وَ اسْتِعْمَالِ سُنَّتِک.
(۱۰) فَقَدْ ضِقْتُ لِمَا نَزَلَ بی‌یا رَبِّ ذَرْعاً، وَ امْتَلَأْتُ بِحَمْلِ مَا حَدَثَ عَلَی هَمّاً، وَ أَنْتَ الْقَادِرُ عَلَی کشْفِ مَا مُنِیتُ بِهِ، وَ دَفْعِ مَا وَقَعْتُ فِیهِ، فَافْعَلْ بی‌ذَلِک وَ إِنْ لَمْ أَسْتَوْجِبْهُ مِنْک، یا ذَا الْعَرْشِ الْعَظِیمِ.

(۱) ای کسی که گره هر سختی به دست تو گشوده شود و‌ ای که تندی شدائد به عنایتت می‌شکند،‌ ای که راه بیرون‌شدن از تنگی و رفتن به سوی آسایش از تو خواسته شود،
(۲) دشواری‌ها به لطف تو آسان گردد و وسایل زندگی و اسباب حیات به رحمت تو فراهم آید و قضا به قدرتت جریان گیرد و همه چیز به اراده تو روان شود،
(۳) تنها به خواست تو بی‌آنکه فرمان دهی، همه چیز فرمان برد، و هر چیز محض اراده‌ات بی‌آنکه نهی کنی از کار بایستد،
(۴) در تمام دشواری‌ها تو را می‌خوانند و در بلیات و گرفتاری‌ها به تو پناه جویند، غیر از بلایی که تو دفع کنی بلایی برطرف نگردد و گرهی نگشاید مگر تواش بگشایی،
(۵) الهی بلایی بر من فرود آمده که سختی و ثقل آن مرا در هم شکسته و گرفتاری‌هایی بر من حمله‌ور شده که تحملش برای من دشوار است
(۶) و آن را تو از باب قدرتت بر من وارد کرده‌ای و به اقتدار خود متوجه من نموده‌ای،
(۷) اله من، چیزی را که تو آورده‌ای کسی نبرد و آنچه تو فرستاده‌ای دیگری باز نگرداند و بسته تو را کسی نگشاید و چیزی را که تو بگشایی دیگری نبندد و آنچه را تو دشوار نموده‌ای کسی آسان نکند و آن را که تو ذلیل کرده‌ای یاوری نباشد،
(۸) پس بر محمد و آلش درود فرست و به رحمتت الها - در آسایش را به رویم باز کن و به قدرتت صولت سلطان غم را در میدان حیات من بشکن و مرا در موردی که از آن شکوه دارم به عنایت و احسانت کامیاب کن و به درخواست من شیرینی اجابت بچشان و از سوی خودت رحمت و گشایشی دلخواه نصیبم فرما و برایم نجات و خلاصی سریع از گرفتاری‌ها مقرر کن
(۹) و مرا به خاطر چیرگی غم از رعایت واجبات و به کار بستن مستحبات خود باز مدار؛
(۱۰) چرا که من به سبب آنچه به سرم آمده بی‌تاب و توان شده، و قلبم از تحمل آنچه در زندگیم رخ نموده، لبریز از اندوه گشته و تو به رفع گرفتاری‌هایم و دفع آنچه در آن در افتاده‌ام توانایی پس قدرتت را درباره من به کار بر، گرچه از جانب تو مستحق آن نیستم‌، ای صاحب عرش عظیم.

در برخی از آثار، طریقه‌ای برای ختم دعای هفتم صحیفه سجادیه نقل شده است: آغاز این ختم یکشنبه است و تا سی روز، در هر روز دعای مذکور ده مرتبه خوانده می‌شود و بعد از پایان دعا، ذکر یا رب، یا رب گفته می‌شود تا نفس قطع شود، سپس در سجده، حاجت از خدا خواسته می‌شود. گفته شده در ختم این دعا، قبل از شروع آن، ده مرتبه صلوات فرستاده شود و همچنین قبل و بعد از خواندن دعا هم چهل مرتبه یا الله گفته شود. در ختم دعا، خواندن آن در بین الطلوعین و بعد از نماز صبح و دوری از محرمات و پرخوری در مدت سی روز سفارش شده است. همچنین داشتن طهارت و رو به قبله نشستن و حضور قلب نیز شرط است.^{اکبری ساوجی، آب حیات، ۱۳۹۲ش، دستور ۱۸۶.}

قرائت دعای هفتم صحیفه سجادیه با نوای حاج محمود کریمی
(برای دانلود کلیک کنید)

ایوان نجف عجب صفایی دارد       حیدر بنگر چه بارگاهی دارد

سوم رجب،سالروز شهادت حضرت امام علی النقی(ع) تسلیت باد.

أَلنّاسُ فِى الدُّنْيا بِالاَْمْوالِ وَ فِى الاْخِرَةِ بالاَْعْمالِ: 

مردم در دنيا با اموالشان و در آخرت با اعمالشان هستند.
(مشاهده چهل حدیث گرانبها از امام هادی در اینجا)

آغاز ماه مبارك رجب
و سالروز ميلاد با سعادت حضرت امام باقر(ع)
مبارك باد.

تصویری کم‌نظیر از صبح برفی در حرم حضرت عباس (ع)

درباره‌ی مصیبت حضرت اباالفضل (علیه الصّلاة و السّلام) به نظرم میرسید که یکی از بخشهای مهم و جذابی که میتواند این مصیبت را بیان کند، همان زبان حال مادر حضرت اباالفضل است؛ همان «لا تدعونّی ویک امّ البنین»، یا آن شعر دیگری که به ایشان منسوب است. خب، این دو تا شعر است. البته اینها ترجمه‌ی شعری هم شده، ترجمه‌ی خیلی جالبی نیست، خیلی قوی نیست؛ اما خود این یک عرصه است: مادری است؛ صورت قبر چهار جوانش را که در کربلا شهید شدند، در بقیع میکشد و نوحه‌سرائی میکند و حماسه میآفریند.

امام خامنه ای-دیدار جمعی از شعرای آیینی-۲۵/خرداد/۱۳۹۰

حدیث کِساء، حدیثی در فضیلت پیامبر(ص)، علی(ع)، فاطمه(س)، حسن(ع) و حسین(ع) است. واقعه حدیث کِساء در خانه ام سلمه، همسر پیامبر روی داد. پیامبر اکرم (ص) هنگام نزول آیه تطهیر، خود و خاندان خویش را با پارچه ای پشمین (کِساء) پوشانید. امامان شیعه به این حدیث برای اثبات فضیلت و برتری خود برای به دست گرفتن خلافت مسلمانان استناد کرده اند. متن حدیثی که در برخی از مفاتیح ها به نام حدیث کساء آمده، در بخش هایی متفاوت با حدیثی است که در منابع کهن شیعی و سنی نقل شده است.

برای مطالعه متن و ترجمه حدیث شریف کساء به ادامه مطلب مراجعه بفرمایید...

ترجمه‌ کامل سخنرانی سید حسن نصر الله (در تاسوعا 1436) درباره‌ علائم ظهور که برای اولین بار منتشر شد.

متن کامل را از اینجا بخوانید.

گزیده ای از این سخنرانی:
علمای ما مسلمانان اجماع و اتفاق نظر دارند که این طور نیست که هر چه از پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)، اهل بیت یا صحابه‌ی پیامبر (رضوان الله علیهم) نقل و روایت شده صحیح است.

دانشمندان متخصص در این زمینه می‌گویند بیش‌ترین احادیث در دو حوزه‌ی «الملاحم والفتن- جنگ‌ها و فتنه‌ها» و «فضائل» افراد جعل شده‌اند چون این دو حوزه بسیار با سیاست تداخل داشتند.

برخی دانشمندان و احبار یهودی که بعدها و بعضی‌هایشان خیلی دیر اسلام‌آوردند احادیث، قصه‌ها، حرف‌ها و اخبار کتاب‌ها و علمای یهود را نقل کردند و به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نسبت دادند یا نسبت ندادند ولی دیگران با آن صحبت‌ها به عنوان اخبار پیامبران برخورد کردند.

به ذهن بعضی مردم می‌رسد که برای شخصیت‌هایی که دوستشان دارند مشروعیت ایجاد کنند و دست به چنین تطبیق‌هایی می‌زنند.

یک نفر می‌آید کتاب می‌نویسد که خراسانی فلانی است، یمانی فلانی است، سفیانی فلانی است، شعیب بن صالح فلانی است، عکس چاپ می‌کند، سناریو درست می‌کند و می‌فروشد که می‌فروشد. امروز بهترین تجارت همین چیزهاست. این مسئله خطرات بسیار بزرگی دارد.

تطبیق اشتباه و خطاست و به لحاظ عملی، روانی و معنوی خطرات عظیمی دارد.

گفتند سفیانی صدام حسین است و این هم کارنامه‌ی ذبح، قتل و جنایاتش. اما زد و فردا صدام حسین مرد! سفیانی رفت! حالا چه کار کنیم؟! متوجه شدید؟ سپس بعد از اشغال عراق توسط آمریکا و عملیات‌های القاعده در این کشور یک نفر به نام ابو مصعب زرقاوی ظهور کرد و شروع کرد به تکفیر و کشتن مردم شیعه، سنی، کرد، ترکمن و… هیچ کس برایش اهمیتی نداشت. همه‌ی جامعه را تکفیر کرد و شروع کرد به کشتن. فرد سفاکی بود. دقیقا مثل سفیانی. عده‌ی زیادی از مردم گفتند ابو مصعب زرقاوی سفیانی است.

کسی برای خودش به نتیجه‌ای برسد مختار است، مشکلی نیست. مشکل وقتی آغاز می‌شود که مردم را با این روش تربیت می‌کنند، به مردم این حرف‌ها را می‌زنند و به مردم وعده و امید می‌دهند.

مثلا در یک برهه پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران مردم تحت تأثیر عواطف قرار گرفتند و گفتند این‌ها همان پرچم‌های هدایتی هستند که از شرق ظهور می‌کنند و… .

گفتند امام خمینی سید خراسانی است. همان کسی است که پرچم را به امام زمان (علیه السلام) تحویل خواهد داد. این دوران‌ها متصل هستند. یعنی می‌گفتند چند سال صبر کنید خواهید دید. خب، ایشان فوت کردند. حتی بنده به یاد دارم در دوران حیات امام بعضی افراد چون دیدند امام پیر هستند و مریض به نظر می‌رسند و در ماه‌های آخر بیماری‌شان شدید شده بود ادعا کردند و به این نتیجه رسیدند آیت الله منتظری سید خراسانی است.

امروز نیز ممکن است بعضی از ما به واسطه‌ی محبت و علاقه بگویند حضرت سید القائد یعنی امام خامنه‌ای (دام ظله الشریف) سید خراسانی هستند. آماده باشید که سید خراسانی سید القائد است. البته من بیش از همه دوست دارم واقعا این‌گونه باشد. ولی بر اساس کدام دلیل؟ بر اساس کدام مبنا، اطلاعات، علم و قرینه؟ شاید برخی صفت‌ها را بگیریم و بر افراد تطبیق دهیم اما این‌ها هنوز ظن است.

امروز فقط در عراق حدود سه چهار یمانی هست! هر کدامشان ادعا می‌کند یمانی است. مردمی هم هستند که به هر کدام از این یمانی‌ها معتقدند.

این‌جا نیت سالم هم کافی نیست. گیرم فرد نیت خوبی هم داشته باشد اما دارد اشتباه می‌کند. حتی دارد بر اساس برخی میزان و معیارها مرتکب حرام می‌شود. یا مثلا یک نفر به نتیجه می‌رسد باید نوعی مشروعیت، قداست، احترام یا محبت نسبت به حضرت سید القائد ایجاد کند. اما آیا سید القائد به چنین چیزی، به چنین مشروعیتی نیاز دارد؟ ایشان مشروعیت‌های قوی‌تری دارد.

می‌گویند شما دارید در سوریه با سفیانی می‌جنگید! نه، چه کسی چنین حرفی زده است؟ هیچ معلوم نیست. به خاطر این که نیرو بسیج کنیم یا برای نبردمان مشروعیت بسازیم؟ نه، ما اصلا به چنین چیزی نیاز نداریم. مشروعیت نبرد ما نیز مبتنی بر مبانی فقهی، شرعی، واقع‌نگرانه و خارجی است. نیازی هم به مشروعیت‌ها یا بسیج‌هایی از این جنس نداریم. ما برای حفظ سوریه، لبنان، فلسطین، منطقه و ملت‌های منطقه در برابر سلطه‌ی آمریکا و اسرائیل و تکفیریان در سوریه می‌جنگیم.

این‌ها فریب دادن مردم است. درست نیست. ما از کجا می‌دانیم؟ ممکن است همه‌ی ماجرای خراسانی، یمانی و سفیانی پنجاه یا صد سال دیگر رخ دهد. چه کسی گفته است امسال یا دو، سه و چهار سال بعد؟ شاید همه آن موقع پیر شده باشیم یا اصلا نباشیم. ما به چنین چیزی نیاز نداریم.

برادران ما عقل، منطق، علم، قواعد، اصول، مبانی، قرآن، سنت نبوی، ادله، روش استدلال، اجتهاد و استنباط و اصولی مستحکم داریم که جنبش، رفتار و درکمان از احکام و تکلیف شرعی‌مان را بر اساس آن پایه‌ریزی می‌کنیم. نیازی هم به همه‌ی این حرف‌ها که مبتنی بر ظن، احتمال و توهم هستند نداریم.

هر چیزی که شبهه‌ی تعیین وقت داشته باشد غلط است و خطرات فرهنگی، فکری، عقیدتی، ایمانی و روانی بسیار عظیمی دارد چون یا منجر به ایجاد یأس و نا امیدی می‌شود یا در آینده به انکار، گمراهی و سرگردانی می‌انجامد.

طبق #قرآن ما به صورت کاملا قطعی و نهایی عقیده داریم آینده‌ی بشریت و زمین با غلبه‌ی توحید، دین الهی، بندگان شایسته‌ی خدا، مؤمنان، مستضعفان و حکومت عدل، حکمت، امنیت، صلح، ثبات، رفاه، برخورداری و… همراه است.

هرچه پیامبران و اولیاء الله در طول تاریخ برای آن مبارزه، جهاد، جان‌فشانی و تلاش کرده‌اند در آخر الزمان در دنیا تحقق خواهد یافت. بحث آخرت جداست.

بعضی از مردم نه درس می‌خوانند، نه درس می‌دهند، نه کار می‌کنند، نه جهاد می‌کنند، نه جان‌فشانی می‌کنند، پس چه می‌کنند؟ شبانه روز در حال مطالعه‌ی نشانه‌های ظهور هستند.

هر آینده‌ای در انتظار ما باشد مسئولیت ما این است که به وظیفه‌ی شرعی‌مان عمل کنیم. این از مهم‌ترین درس‌های امام حسین (علیه السلام) در کربلاست.

احتمالا همه ی ما برای یک بار هم که شده این مداحی حاج محمود کریمی که در سال های گذاشته و در مراسمات محرمِ هیئت رایه العباس علیه السلام چیذر در وصف حضرت علی اکبر خوانده شده را شنیده ایم.اما حتما برایتان جالب است که بدانید این شعر از ناصرالدین شاه قاجار است:

شعر ناصرالدین شاه قاجار در مدح حضرت علی اکبر (ع)

یم فاطمی، دُر سرمدی،گل احمدی، مه هاشمی

به سما قمر، به نبی ثمر، به فاطمه دُر، به علی گهر
به حسن جگر، به حسین پسر، چه نجابتی، چه اصالتی

به ملک مطاع، به خدا مطیع، به مرض شفا، به جزا شفیع
چه مقام بندگیش منیع، به چه بندگی(طاعتی) و اطاعتی

خم زلف او چه شکن شکن، به مثال نقرۀ خام تن
سپری به کتف و کفن به تن، به چه قامتی و قیامتی

ز جلو نظر سوی قبله(قتله) گه، ز قفا نظر سوی خیمه گه
که نموده شد(شَه) به قدش نگه به چه حسرتی و چه حالتی

ز قفا دو زن شده نوحه گر، یکی عمه گشت(گفت) و یکی پسر
که نما به جانب(حالت) ما نظر به اشارتی و نظارتی

دانلود مداحی بالا با صدای حاج محمود کریمی(کلیک بفرمایید)